Blog
ESCAPE
By dominiq on sep 11, 2024duo-show Benny Luycks – dominiq V.D. wall. 12/9 – …
SUMMER SURPRISE
By dominiq on sep 11, 2024groupshow 6/7 – 10/8 2024 gallery Sofie Van…
CHOSEN
By dominiq on sep 11, 2024selection from the Collection Liedts-Meesen. 11/5 – 11/6 2023 ZEBRA-straat,…
L’ENDSCAPE
By dominiq on sep 11, 2024duo-show: Yves Beaumont – dominiq V.D. wall. 16/4. – 21/5…
” in 2012 dominiq V.D.wall., next to his sculptural work, again began to paint on canvas. Amazing how he evokes, even on a smal size of canvas, an immeasurable environment, a pale and empty landscape. Always sober, but painted very precisely. Usually the landscape is sparsely populated by very fine lines with a curved head. With such a line-figure, the black motif that he calls ‘pioneer-tree’ becomes immense. Elsewhere in the empty expanse, black smoke comes out of a crack. In another, more clouded vista, it looks like an industrial plume of smoke, looking utterly unhealthy.
A post-apocalyptic universe ? Not quite. the artist always evokes the pivotal moment between the end of an era and a new beginning. There is something of the sublime in the air, as Irish philosopher Edmund Burke defined it through horrors and devastating natural forces that are both terrifying and enchanting.”
(Christine Vuegen, 2018)
“Een uitgepuurde tak ? Gebogen, gedoofde lamp langs de autosnelweg ? De bomen spelen met vuur. De transhumaan lijkt zich af te vragen wat hij aangericht heeft. De schilderijen spreken over dingen die niet zijn wat ze lijken, lijken wat ze niet zijn; over de grens tussen natuur en aangerichte ‘orde’ door mensen; over het moment waarop mensen het humane overschrijden. Maar ook omgekeerd. Het kan een idyllisch landschap zijn. Op de grens tussen tragiek en esthetiek, tussen rust en sehnsucht, tussen desolaat en opnieuw vullen, staat de boom centraal. “
“Une branche dépouilée? Un poteau d’illumination éteint le long des autoroutes? Les arbres jouent avec le feu; l’Homme évolué semble se demander ce qu’il a déclenché. Ses oeuvres parlent de choses qui ne sont pas ce qu’elles sont, de la tension entre la nature et l’Homme organisé, devenu inhumain. Mais on voit aussi des paysages idylliques entre tragédie et beauté, entre repos et nostalgie, entre abandon et renaissance, et, entre les deux, l’arbre… “
(Els Vermeersch, 2014)